Teksten

Brief: aan Anne Wenzel

Philippe Van Cauteren
Monografie 'Sweet Life, Anne Wenzel'


Vorig jaar heb ik het werk 'z.t. (edelhert)' uit 2005 van je aangekocht voor de collectie van het museum dat ik als artistiek directeur leid. Het heeft bijna zes maanden geduurd vooraleer ik beslist heb het werk uiteindelijk voor de verzameling van het S.M.A.K. te verwerven. Niet dat ik op een bepaald ogenblik geaarzeld heb, maar ik heb het gevoel dat je, vooraleer je een werk koopt, er een soort rituele dialoog moet mee aangaan. Bij elke confrontatie met 'z.t. (edelhert)' heb ik het met andere veranderlijke gedachten omcirkeld, ben ik door de donkere verleiding van het beeld opgezogen. Elke keer opnieuw daagde dit beeld me uit er anders over na te denken. 'z.t. (edelhert)' is onheilspellend, verleidelijk, gevaarlijk, en bedreigend nabij. De naïeve romantiek van het hert wordt herleid tot stukken gestapelde gebakken klei. De idylle van het dier in het landschap - wie kent Disney's charmante ensceneringen in Bambi niet? - wordt verbrand en vernietigd. Het werk 'z.t. (edelhert)' lijkt een bewegend beeld in stilstand, een tragisch gemonteerd ogenblik. Het beeld heb je vermoedelijk ontleend aan de onvermijdelijke kitsch die rond jacht en jachttrofeeën hangt. Maar het drama wordt versleept naar een donkere onheilspellende barok. De sculptuur stuwt van onder naar boven, dreigt uit zijn eigen materialiteit te willen ontsnappen. Het hert gevangen in zijn eigen drama. Zijn gewei, vacht en ingewanden worden een donkere massa, een zwarte glimmende vuurzee. De idylle van het hert, een edelhert, wordt geofferd op een aseptisch metalen (industrieel) palet. De schoonheid van een drama of de verleiding van een catastrofe. Een bevriende curator heeft er, tegen de achtergrond van 11 september, zelfs het woord "catastrofilie" voor gehanteerd. Zwart. Bijna al je sculpturen en installaties weigeren kleur, ze zuigen het op in de dreigende monochromie van zwart gebakken keramiek. Zwart : new wave, Ad Reinhardt, minimal art, Joy Division, Kasimir Malevitch, olie en Sebastopol. Je sculpturen zijn beelden van beelden in verval. Het naïeve romantische ideaal en de narratieve verleiding van sentimenten wordt in beelden, voorstellen en uitvergrotingen verhard. Een hert wordt een monster. Een lief sprookjesachtig meisje verandert in een funeraire sculptuur. Een landschap wordt een apocalyptisch vlak , zwart geblakerd, dof en verloren. Je zoekt de esthetiek van de duisternis, de ingewanden van kitsch. En dit aan de hand van een materiaal dat nooit die donkerte heeft verdragen. Keramiek. Ik denk aan Delfts Blauw, Hummel beeldjes en Meissner porselein. Kleinsculpturen in keramiek zijn als de stille getuigen of rekwisieten van de duistere leegte van een burgerlijk interieur. Zelden is het een materiaal dat betekenis draagt of kleur bekent. In je sculpturen wordt het materiaal gesublimeerd. Het is er om wat het is : gebakken verbrande aarde. Donker en zwart. Je vertaalt de mythes van gisteren tot de drama's van vandaag. Je sculpturen zijn een beeldverslag van de tragedie en de ondergang van een deel van onze Westerse cultuur. Ik hoop dat je tevreden bent dat 'z.t. (edelhert)' in het S.M.A.K. een definitief onderkomen gevonden heeft.